door Stijn De Nys

Jeugdig enthousiasme, tonnen spelplezier en een chronische vorm van catchy aanstekelijkheid

Er was een tijd dat we in ons land graag wat lacherig en meewarig deden over de alternatieve rockscene van onze noorderburen, maar die hoogmoed mogen we stilaan laten varen. De Nederlanders zijn, wat fijne indie rock betreft, namelijk aan een serieuze inhaalbeweging bezig de laatste jaren. Eén van de bands die de Nederlandse indie scene nieuw leven inblazen, is Pip Blom, een kwartet uit Amsterdam dat zich genoemd heeft naar hun frontdame en sping-in-het-veld met dezelfde naam. Eerder dit jaar brachten ze met ‘Boat’ een prima debuut uit dat grossiert in catchy gitaarsongs, met veel overgave en jeugdig enthousiasme gebracht en waarop de internationale ambities niet onder stoelen of banken wordt gestoken. Hun aantreden op grote festivals als Glastonbury en Reading afgelopen zomer zijn volgens ons dan ook geen toeval. Hun passage in Brussel afgelopen vrijdag was het startpunt van opnieuw een volledige maand toeren in Europa, met vanaf volgende week zelfs een uitgbereid luik in het Verenigd Koninkrijk, waar de band meer dan voet aan de grond lijkt te hebben. Het viertal nam in de Botanique voorlopig afscheid van de Lage Landen met een prima concert.

Alvorens het zover was moesten we echter nog een half uur lang Personal Trainer ondergaan, stadgenoten van de hoofdact die in hun zog mee door Europa toeren. Naast een handvol leden, had de band ook een arsenaal aan attributen en poses meegebracht om hun show op te smukken. Goede songs hadden ze echter in de tourbus achtergelaten.

Goede songs, daar heeft Pip Blom dan weer wel een handvol van in de aanbieding. En het kwartet ging voortvarend van start met een aardige greep uit hun debuutalbum, zoals het stevige ‘Tinfoil’, ‘Tired’, het catchy ‘Ruby’ en ‘Don’t Make It Difficult’. Daarbij leken de vier leden erg goed op elkaar ingespeeld en wisten ze hun technische beperkingen netjes te omzeilen met tonnen energie en spelplezier. Ze speelden evenmin op veilig en grepen ook terug naar oudere en minder gekende songs, zoals de nog voor het debuutalbum verschenen singles ‘School’ en ‘Babies Are a Lie’.

Halverwege de set nam de band met ‘Sorry’, het eerste relatieve rustpunt van de avond, noodgedwongen even gas terug om op adem te komen voor het tweede deel. De song haalde echter ongewild een beetje de drive uit het concert. Het viertal leek eventjes de focus kwijt te zijn en nam qua songkeuzes misschien ook niet altijd de beste beslissing: ‘Come Home’, ‘I Think I’m in Love’ en ‘Love Her In Between’ was het minste trio van de avond, maar dat lag meer aan de kwaliteit van de songs dan aan de inzet en het enthousiamse waarmee ze werden gebracht. Het was deze kleine inzinking die ons eraan herinnerde dat Pip Blom nog steeds een heel erg jong en veelbelovend gezelschap is, waarop nog veel rek lijkt te zitten. Met een prima versie van ‘Daddy Issues’ breiden ze een uitstekend slot aan wat uiteindelijk een uiterst fijne concertavond bleek te zijn.

Wie Pip Blom afgelopen vrijdagavond aan het werk zag, zag een band die veel jeugdig enthousiasme, tonnen spelplezier en een chronische vorm van catchy aanstekelijkheid aan de dag legde. Maar tegelijk lijkt er nog veel marge te zitten op het potentieel van deze band, potentieel dat ze de komende jaren met groeiende ervaring hopelijk ten volle zullen benutten. Meer hadden wij na een drukke werkweek niet nodig om met de glimlach het weekend in te trekken.

(Stijn De Nys)